πενικιλ(λ)ίνη

η

(φαρμ.) αντιβιοτικό τής οικογένειας τών β-λακταμών, το οποίο απομονώθηκε από προϊόντα που παράγουν διάφορα πενικίλλια και, γενικά, το αντιβιοτικό που είναι παράγωγο τού αμινοπενικιλλανικού οξέος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < γαλλ. penicilline < λατ. penicillium «είδος μύκητα»].